Verslag vanuit Syrië 9-17 augustus 2009

Verslag: Frits en Lisette Couwenberg, Kars Veling en Mijco Rijneveld

Lisette, 19 juli 2009
Nederland Nederland , Culemborg

Over 3 weken vertrekken we naar Syrië

Hallo allemaal,

welkom op deze site, waar we als Volksdansgroep Oriënt uit Culemborg verslag zullen doen van onze deelname aan het 21e Internationale Bosra Festival in Syrië.
Daar mogen we heen op uitnodiging van het Ministerie van Cultuur, dankzij de voorspraak van onze bevriende Gelmelzwaaiers uit Hoogstraten, die ons hebben voorgedragen bij de contactpersoon Narine Gregoryan.

Vandaag over precies 3 weken zijn we om deze tijd al geland in Damascus! Het begint dus nu echt heel aardig op te schieten. We hebben met z'n allen al een hele periode van voorbereidingen achter de rug, van subsidies aanvragen, oefenavonden, kostuums passen (en supersnel wisselen), klompen aanschaffen enz. met als afsluiting een regenachtige actiedag vorige week zondag. Het is nu heel even een paar weken rustig. Sommige leden zijn nu op vakantie met hun gezin en op donderdag 6 augustus komen we bij elkaar voor de laatste generale repetitie, waarna we dan op 9 augustus om 10 uur vanaf Schiphol hopen te vertrekken.

Frits, 7 augustus 2009
Nederland Nederland , Culemborg

Generale repetie voor de dansers

Heel lang lijkt het ver weg voordat we naar Syrië vertrekken, maar nu komt het toch wel heel snel heel dichtbij! Op donderdag voorafgaand aan ons vertrek, was er een oefenavond voor de dansers. Deze keer zonder orkest, omdat die deels nog op een (dans) folkkamp zijn en omdat het voor hen toch wel weer heel ver is om iedere keer naar Culemborg te komen. Dus werd er gedanst op muziek vanaf cd.
Voorafgaand aan het dansen was er een prachtige gelegenheid om enerzijds de hele groep (maar dan zonder orkest Vranje) op de foto te zetten in kostuum, en anderzijds om bij hoge (Nederlandse) temperaturen het “van kostuum wisselen binnen 3 minuten boven de 30 graden” te oefenen. Bij onze optredens zijn er namelijk geen andere dansgroepen aanwezig, dus moet Orient op het podium een dik half uur vullen. En aangezien we enerzijds Volendam / Marken dansen en anderzijds het Brabants Leven, is een hele snelle kostuumwissel nodig. Terwijl het orkest dan een nummertje speelt, moet de hele groep flitsend snel uit- en weer aankleden. Wetende dat het daar heel warm is, dat je al 20 minuten gedanst hebt, en dat je dan die bezwete kleren uit moet trekken en weer andere kleren aan moet, is dat een hele opgave. Donderdag lukte het nog net niet helemaal: na een minuut of 4 waren de meesten gereed.
Behalve dansen, werden ook nog een aantal zaken rond de reis doorgenomen, en verdeelde Lisette allerlei zaken die óók mee moeten naar Syrië. Bijvoorbeeld de kostuums voor de 2 Britse Morris dansers (David Brewster en John Harriyott) die ook te gast zijn op het festival en die met ons meereizen. In plaats van de mand waar normaal de meiboom in staat, houdt de ene nu die boom vast, en de ander het vaandel. Ze lijken vereerd met die rol, of zoals David het uitdrukte “I am sure, all being well, that we would be delighted to assist with your maypole. On my CV it will look very important: Officially Appointed Maypole Holder. I am not sure about the details of the job description, but we would consider it an honour.” Op donderdag werd die rol vervuld door de altijd behulpzame Mijco.
Helaas konden er geen bestelde geitenwollen sokken worden verdeeld, want om een of andere duistere reden kon onze marktkoopman die hartje zomer niet bestellen. In december maken we meer kans...
Tot opluchting van Els van het orkest, hoorden we donderdag van Syrian airlines dat ze haar kleine accordeon mee in het toestel mag nemen. Normaal moet alles wat zwaarder is dan 8 kilo onder in het ruim, maar daar kan een accordeon helaas niet tegen... En het andere lastige instrument, de contrabas, is inmiddels in Damascus gehuurd en onze contactpersoon Narina zorgt dat ie daar op ons wacht.
Naast boekjes over Nederland, nemen we deze keer ook wat zakjes stroopwafels mee, om daar uit te delen aan mensen die ons helpen, dus ook die zijn verdeeld over de deelnemers.
Het dansen ging aardig goed, maar deze keer was Petra extra streng op de afwerking van de dansen. Terecht, want straks staat de club op een heel groot podium, en in die spots gaat het natuurlijk opvallen als bijvoorbeeld de heren niet voldoende huppelen....
Wat ook wel erg leuk was, was dat onze ex-danser René even kwam kijken om ons succes te wensen. Hij had het er best moeilijk mee dat hij na zoveel optredens met Orient, nu niet meer mee kon.
Nu is het nog 2 daagjes tot het zondag is en wij richting Verre Oosten vliegen (het programma van onze optredens staat op de webs. Inmiddels heeft iedereen vervoer geregeld, want als je om 07:00 uur op Schiphol moet staan, zijn er nog geen treinen. En op de vraag wáár we elkaar aanstaande zondag op Schiphol, gaf tot ieders stomme verbazing Rienk van Koelen als enige het juiste antwoord: balie 21. Of was dat getal gebluft?
Als het goed is, zullen we vanuit Syrië jullie op de hoogte houden van onze belevenissen!
Groeten, Frits namens Orient.

 

       
       

Mijco, 9 augustus 2009
Syrië Syrië , Damascus

Goed aangekomen

Ik kreeg vanmiddag een sms van Frits dat de groep goed aangekomen is in Syrië.

Omdat het hotel waar ze nu zitten - een eind buiten Damascus - geen mogelijkheid heeft om een verslag en foto's op deze site te plaatsen, heeft hij mij gevraagd om in elk geval op deze manier een levensteken te geven.

Hij hoopt dat het morgenavond wel zal lukken om internetverbinding te krijgen.

Groeten, Mijco
namens Oriënt

------------------------------

EVEN EEN TIP OVER DE FOTOS BIJ DE VERSLAGEN:
In een aantal gevallen ijlt de tekst na bij de foto, zodat er niet de juiste titel onder de foto staat. Je kunt dan even dubbel klikken op het kleine fotootje onder de grote foto; meestal komt het dan weer goed. Deze fout heb ik aan Waarbenjijnu gemeld, maar tot dusver is ie niet opgelost. (Frits)

------------------------------

Beste Vrienden, Familie en Belangstellenden,

Sorry dat het zo lang geduurd heeft voordat we dit verslag konden maken. De reden was dat we in een hotel buiten Damascus zaten waar wel internet was, maar alleen draadloos. En laat er nu niemand een laptop bij zich hebben (als we dat geweten hadden..)

Maar laat ik bij het begin beginnen: Hoewel het onze bedoeling is om de avond voor het vertrek op tijd het bedje in te duiken, lukte ons (Lisette en Frits) in elk geval niet. Dus was het errug vroeg toen de wekken om 05:00 uur afliep. Kars en Anette haalden ons op, en onderweg naar Schiphol werden we ingehaald door de auto met daarin Heleen. Dus we waren in elk geval met een paar man.... We hadden om 07:00 uur afgesproken bij de balie. Dat was niet 21 zoals Rienk geblufd had, maar 25. Toen het 07:00 uur was, waren we pas met 5 man, maar gelukkig kwamen de anderen kort daarna en waren we om 07:15 uur met ons 23en. Het bleek bij Syrian Air helemaal niet zo druk en we konden snel inchecken. Toen dat net gedaan was kwam Syrian Air vertegenwoordigster Femmy, die voor ons in het toestel een aantal rijen had gereserveerd, met steeds 2 mensen op 1 rij (het toestel zat namelijk helemaal niet vol). Dus wij onze boardingtickets weer ingeleverd en we kregen nieuwe op de plekken die Femmy voor ons gedacht had. Femmy hielp ons ook met de off size luggage (zoals de instrumenten en de scheppen). Omdat er toch plek zat was, mochten ook de tamburas (kleine snaar instrumenten) van Jaap mee het toestel in. Ook bij het inchecken was iedereen heel vriendelijk.

Een van de dingen die vooraf geregeld waren, waren de maaltijden voor de vegetariers. Op hun boarding tickets stond dat zelfs vermeld. Eenmaal in de lucht, bleek dat die maaltijden niet aan boord waren. En gehaktballetjes schijnen niet vegetarisch te zijn... Maar de vriendelijke vliegtuig bemanning stond hun eigen eten af, want daar zat geen vlees in!

Bij een korte tussenlanding in Aleppo zagen we hoe droog, stoffig en geelgrijs het daar is...
Na de landing in Damascus duurde het wel even bij de douane, maar uiteindelijk konden we er bij "diplomaten" uit nadat we een stempel in ons paspoort gekregen hadden.

Op het vliegveld ontmoetten we ook onze gids, Nour. Een jongedame van 20, die 12 jaar Engels heeft gehad. Dat spreekt ze best aardig, maar ze is nog wel wat onzeker en belt om de haverklap naar Narine, die de buitenlandse groepen voor dit festival geregeld heeft. Ik zou trouwens ook wel nerveus en onzeker zijn als ik ineens een groep Syrische volksdansers onder mijn hoede zou krijgen terwijl ik nog nooit een groep heb begeleid.

Daarna in de bus naar het hotel, een eind buiten Damascus. Het heette iets met "Sahara" in de naam, en in de omgeving was heel veel niks.
Aan de hand van de voorbereide kamerindeling lagen Lisette, Huub en ik samen in een kamer. De indeling van dat hotel is waarschijnlijk van dezelfde architect als die in Asterix en Cleopatra, met talloze verwarrende gangen en lastig te vinden liften. Met die liften zijn we trouwens geen vrienden geworden: we moesten een paar keer op en neer voordat eindelijk de deur open ging. En toen we na een uurtje een keer op de gang keken, stonden Rikie en Heleen op de gang bij de lift op hun koffers te wachten, maar dat ding hing midden tussen twee verdiepingen.

Wat ook niet meezat, was het Syrisch geld: we hadden dat niet gehaald op het vliegveld omdat daar de ATM's (geldautomaten) allemaal defect waren er er bij het wisselkantoor een lange rij stond. Maar in het hotel wilden ze helemaal geen geld wisselen, tenzij je dollars had, want daar kon je wel mee betalen. Wat dan weer tegenviel is de prijs van een pilsje: Jan had wat dollars bij zich, maar als een halve liter Panda Pils 7,50 Dollar kost, dan gaat het hard met je geld!

Gelukkig was er een diner voor ons geregeld, waarbij we ook een drankje kregen, dus hoefden we niet te verdorsten. Dat eten was trouwens heerlijk, met veel peulvruchten en plat brood. En het was gezellig: we zaten aan een lange tafel bij het zwembad, en de luchttemperatuur was heerlijk aangenaam. We moeten trouwens ook wel wennen aan het eetschema: rond 15 uur lunch en diner rond 22 uur.

Zoals gezegd hadden ze in dat hotel alleen mobiel internet, dus konden we zonder laptop niet terecht. Gelukkig kon ik Mijco sms-en, en die heeft dat op de site gezet.

Met het geld lukte het uiteindelijk voor Hein en mij wel: aan de balie van het hotel stond een gast die wel bereid was om moneychanger te spelen: ik kon alvast 100 Euro wisselen, zodat we tenminste iets hadden om uit te geven.

Voor de voetbal liefhebbers kunnen we nog melden dat we bij het zappen op tv een deel van de wedstrijd PSV-Twente zagen (ja, in Syrie!), plus dat in ons hotel ook het nationale jeugdelftal van Syrie was ingekwartierd. Die jongens waren een stukje verderop op een grasveldje rondjes aan het rennen terwijl er iemand met zeer luide stem instructies stond te schreeuwen (Ik dacht dat het iets van "hup hup" en "nog 12 rondjes" was).

En we zijn vrij kort na het eten naar bed gegaan, want het was een lange dag (zelfs zonder dat ene uur tijdverschil)...

Frits

       

Frits, 10 augustus 2009
Syrië Syrië , Bosra

Eerst leeuwen en nu Orient in Bosra Amphitheater

Dat van die leeuwen is wel 2000 jaar geleden, maar laat ik daar nu nog niet op vooruit lopen....

Op deze maandag was er om 8:00 uur ontbijt en om 9 uur vertrok de bus. Bij het ontbijt hebben we ook onze twee tijdelijke leden ontmoet: John en Dave, die lid zijn van een Britse volksdansgroep. Die zouden enkele jaren geleden aan dit festival meedoen, maar dat ging toen niet door. Ze waren echter uitgenodigd om dan een keertje afzonderlijk te komen. En daar hebben John en Dave gehoor aan gegeven. Op initiatief van Narine reizen ze nu met ons mee. En we hebben hen ingeschakeld: John houdt de meiboom vast, en en Dave het vaandel. Beiden netjes in Nederlandse kostuums.

Na vertrek van de bus gingen we eerst naar het appartement van Narine, die voor onze bassis Jan een bas gehuurd had. Dat is namelijk heel wat goedkoper dan om die bas een eigen stoel in het vliegtuig te geven. Toen hebben we dus Narine en haar man voor het eerst ontmoet. Lisette had zeker al wel 50 emails met haar uitgewisseld, plus enkele telefoontjes, maar nu live was het toch wel fysieker. Lisette had een boek over Nederland (aangevuld met fotos van de groep), plus een pakje stroopwafels voor haar (er zijn geloof ik nog enkele dozen stroopwafels, dus meld je bij Kars als we weer terug zijn!). Na 5 minuten praten en even "hello and good luck" in de bus, gingen we op zoek naar een bank om geld te wisselen. Nour suggereerde de National Syrian Bank, maar dat viel tegen want dat bleek enkel een kantoorgebouw te zijn. En we zagen ook maar erg weinig ATM's. Waarvan de eerste tig dan ook nog eens onze pasjes niet accepteerden. Toen zijn Nour, Hein, Huub, Lisette en ik op expeditie gegaan. En na een kwartiertje lopen vonden we er zowaar eentje waar we elk 500 Euro gepind hebben. Daarvan konden we ieder lid van de groep 50 Euro in Syrische ponden lenen. Huub (die bij de RABObank werkt) heeft dat allemaal netjes geadministreerd, en als alles goed gaat, krijgen we dat geld in Nederland weer van iedereen terug. En anders zet hij de afdeling Incasso van de RABO er wel op....

Toen Damascus uit, richting Bosra. Dat zou een rit van circa 2,5 uur worden, dus onderweg even gestopt voor de plaspauze. En natuurlijk om onze nieuw verworven geld uit te kunnen geven. Onderweg zagen we heel veel droge gebieden, met af en toe bijvoorbeeld olijvenbomen. Inmiddels hebben we die olijven ook geproefd, en ze zijn in diverse smaken heerlijk!

In Bosra zitten we nu in het Bosra Cham Palace Hotel. Een mooi hotel, van alle gemakken voorzien. En het ligt op maar 250 meter afstand van het Bosra Amphitheater.
Direkt na aankomst moesten we daar naartoe om te oefenen. Qua tijdstip niet handig (15:00 uur), maar er was geen keuze. En Petra maakte ook duidelijk dat er gewoon met volledige inzet gedanst moest worden, want dit optreden was ons eerste in Syrie, plus dat het opgenomen zou worden voor tv.

Het Bosra Amphitheater is zo'n 2000 jaar geleden door de Romijnen gebouwd, met dezelfde architect als die van het Collosseum in Rome, maar dat in Bosra is groter. En net als in Rome, zijn in dit theater vroeger ook boeven voor de leeuwen gegooid (of moet ik zeggen "in de leeuwen"?). Het theater telt 15.000 zitplaatsen, en is werkelijk prachtig om te zien. Het podium is maar 6 meter diep en heel breed. Dus daar moest met het dansen op worden gelet (als je al zag hoeveel inspanning het kostte om een gevallen "ei" terug te vinden dat van het podium was gerold, dan kun je nagaan hoeveel werk het zou zijn als een danser die 2,5 meter zou vallen).
Omdat het zo heet was, maakte Els zich zorgen over haar accordeon, want die kan niet tegen warmte. Uiteindelijk kon onze vaandeldrager worden ingezet om een paraplu boven de accordeon te houden.
Al na een paar minuten zag je de zweetdruppels verschijnen bij de dansers en musici. Gelukig wisten we dat het vanavond veel koeler zou zijn. De festivaldirecteur kwam nog even vertellen dat het omkleden, midden in de serie echt heel snel zou moeten, want 5 minuten vond hij veel te lang. Nadat duidelijk bij iedereen was geconstateerd dat hij of zij echt goed nat van de zweet was, mochten we weer terug naar het hotel. Om daar te lunchen en om nogmaals te oefenen, want de serie moest in verband met de tv opname toch nog een stukske ingekort worden. Gelukkig heeft Petra daar goed zicht op!

Voor je het wist, was het 18:00 uur en moesten we weer richting theater. Daar was het inmiddels veel drukker geworden, maar onder begeleiding waren we snel binnen. Daar ben ik naar boven gegaan om vanaf de eerster ring te filmen en fotograferen. Mooi mijn statief neergezet met de videocamera en niet te ver weg voor de fotos. Wat wel leuk was om te zien hoe de rijen zich steeds verder vulden met oud en jong, dik en dun, en met nihabs en strakke truitjes. Mijn plekje werd steeds smaller, want aan alle kanten schoven mensen aan. Maar iedereen was aardig en vriendelijk. Behalve een paar agenten, die wat jongens bij de kladden grepen omdat ze van een rand afgesprongen waren. Misschien had de laatste van dat groepje het ook wel wat bont gemaakt, door vrijwel op een agent met een paar sterren en strepen te springen.... Maar veel maakte het niet uit op 15.000 man, want de tent zat tot aan de nok vol (voor zover je daarvan kunt spreken bij een openlucht theater).

Om klokslag 20:00 uur kwam de presentatrice het podium op; zo'n gejuich en gefluit heb ik nog nooit gehoord!!! Dat ging trouwens de heel avond zo door, bij alles op het podium wat indruk op hen maakte. Ze kondigde Orient aan in het Arabisch (niet zo raar, want iedereen daar spreekt Arabisch), maar ze waren die middag wel verbaasd om te zien dat Lisette via de ambassade een tekst over Orient in het Arabisch had laten vertalen.
Het orkest kwam aan de zijkant van het podium te staan en daarna ging het gordijn open en kwamen de 12 dames en 4 heren van Orient het podium op. Ook voor hen eenzelfde enthousiast gejuich en gefluit. Ik kreeg er een rilling van, en dacht dat de dansers op dat moment ook wel even geslikt zouden hebben. Toen ik dat Heleen later vroeg, zei ze dat ze daar helemaal geen last van had; ze vond het spannend....

Er werd begonnen met de meiboom, met John als meiboomvasthouder. Door het enorme gefluit konden de dansers echter nauwelijks de muziek horen, en dat leidde ertoe dat de meiboom na een minuutje even een minboom werd. Gelukkig kon de draad (of moet ik zeggen "konden de linten"Wink weer snel worden opgepakt en liep het verder goed. Bij het tillen van de Marker Meisjes kreeg Orient weer veel gefluit en gejuich. Het luidste applaus kregen ze echter toen aan het einde van de Oudhollandse serie werd afgesloten met de 16 dansers op een rijtje aan de voorkant van het podium, met 2 Nederlanse en 2 Syrische vlaggen.
Terwijl de dansers achter het podium zich in 3 minuten moesten omkleden naar het Brabants Leven (ondermeer met de inzet van de op de valreep aangebrachte klittebandjes op het Marker Slabbertje) speelde Vranje een pauzenummer. Daarna kwamen de dansers weer op. Van een afstand zagen ze er uit dat ze zich helemaal hadden omgekleed, maar achteraf hoorde ik dat er 3 waren die nog de halsketting uit Volendam om hadden bij het Brabants Leven. Vreselijk!
Het Brabants leven liep prima, met ondermeer een hele leuke performance van Hein als schilder van het tableau vivant.

De volgende act was een Syrische volksdansgroep, die in een wervelend uitziende show de boel flink wisten op te zwepen. Ik ben toen naar beneden gegaan, naar de ruimte achter het podium. Daar kon je vanaf de zijkant mooi de Syrische dansers zien. Toen ik doorliep naar de kleedruimte, kwam ik een rennende Nour, Jose en Marije tegen. Marije bleek een knopspeld ingeslikt te hebben. Ze weet zelf niet precies hoe het kwam, maar omdat ze beide handen nodig had bij het omkleden, had ze die speld even tussen haar lippen genomen, en toen zat ie ineens in haar keel. Ze vertelde later dat ze meteen naar een ambulance werd gebracht, die met zwaailicht en sirene vertrok (na enige discussie of Marije wel wilde gaan zitten of liggen). Ze kwam bij een medische hulppost, waar ze heel vriendelijk en kundig werd opgevangen. Er werd een rontgenfoto gemaakt, waarop de speld inderdaad te zien is. De instructie van de arts was om er even niks aan te doen en om morgenavond nog een keer te komen. Vervolgens werd ze met Jose en Nour weer naar het theater gebracht (onder politiebegeleiding). Je zou er bijna ster-allures van krijgen! Iedereen was natuurlijk blij dat er vooralsnog niks aan de hand is, en het was ook duidelijk merkbaar dat Jose wel even in haar Syrische piepzak had gezeten over haar dochter. Lisette heeft de foto bekeken en stelde eveneens vast dat de speld te zien is.

Inmiddels was de Syrische "Frans Bauer" Ali Deek gearriveerd, waar veel van de 15.000 bezoekers voor gekomen waren. Hij maakt vlotte en pittige Syrische muziek, waarbij hij over alledaagse onderwerpen zingt. Het gegil en gejuich was zo hard, dat jullie in Nederland het rond 20:30 uur wellicht gehoord kunnen hebben.
Er was toegezegd dat er voor Orient plaatsen gereserveerd zouden zijn, maar daar was niks van gekomen. Dus werd het moeilijk om Ali Deek te zien. Gelukkig was er uiteindelijk achter de coulissen een plek waar we mochten staan, buiten het zicht van het publiek. Dat was leuk om te zien en het swingde de pan uit. Je zag het hele publiek ook meedansen en swingen. Achter het podium stonden Kars en Huub, samen met een paar Syriers ook lekker mee te dansen, totdat Ali dat zag en hen wenkte om op het podium te komen. Meteen sloten andere Orienters aan, en zo stonden er een hele groep in Brabants kostuum op het podium mee te swingen met de muziek van Ali Deek. Echt heel leuk en voer voor de cameralui van de Syrische tv!
Na afloop van het concert deelde Ali nog handtekeningen uit, kreeg Ali van Orient een pakjes stroopwafels (nee, ze zijn nog niet op! Neem na terugkeer kontakt op met Kars) werden er fotos gemaakt en kregen enkele jonge dames (ook van Orient) een kusje van hem. Gelukkig blijkt de Mexicaanse griep mee te vallen, anders hadden we ons daar zorgen over moeten maken.

Toen we het gebouw gingen verlaten, gebeurde dat onder begeleiding van iemand van de organisatie. En die gaf heel strakke instructies. We moesten bij elkaar blijven, wachten totdat het overgrote deel van het publiek weg was, en moesten in een ganzemars links langs de brugleuning lopen. En toen we zowat op het plein waren, moesten we nog een keer op een gemetselde brugleuning gaan zitten. Waarom weten we niet, maar het was wel apart.

Terug in het hotel even omkleden en toen naar het diner. Dat was prima verzorgd, ondermeer met een boel heerlijke toetjes. Halverwege het diner kwam de festival directeur nog een geschenk aanbieden (een plaquette van het Bosra Amphitheater) en namens Orient bood Lisette hem een boek over Nederland en een paar klompen aan. Of hij ook stroopwafels heeft gehad, kon ik niet zien.

Na het diner zijn we naar het zwembad gegaan om op de muziek van Vranje plus onze twee Morris dansers (trekzak en lepels) nog een heel stel dansen te doen. Van Bulgarije tot Arabisch. En dankzij de lening konden we daar ook nog wat drinken.

Ik ben om 0:30 uur achter de (enige) PC van dit hotel gaan zitten (achter de receptie) en zag dat de laatste deelnemers aan de zwembad sessies rond 2:30 uur naar de kamer gingen.

Zoals gezegd probeer ik nog wat foto's te plaatsen. Als dat nu niet lukt, dan morgen weer. Frits

 

Reacties op bovenstaand reisverslag

renske

11 augustus 2009

zouden we ook syrie-1, -2 of -3 op de amsterdamse kabel hebben? ben wel benieuwd geworden naar die 15 minutes of fame van jullie! heel veel plezier nog daar..

groetjes renske

Mijco

11 augustus 2009

Wat een avonturen weer allemaal!

Ik ben zeer benieuwd naar de beelden!

Begrijp ik het goed dat Marije gewoon gedanst heeft met die speld in haar keel (het was tenslotte bij het omkleden gebeurd)?

Geniet van alles wat jullie meemaken en blijven lachen!

opa oma verbeek

11 augustus 2009

is de speld al verwijderd uit Marijes keel en hoe is het met haar? en met Jose.groeten en een dikke kus succes allemaal

Maria P.

15 augustus 2009

Hallo Lisette, Frits en alle dansers,
Leuk, om jullie reis te 'volgen' middels de verslagen en foto's. Ziet er allemaal prachtig uit behalve de speldaffaire. Gelukkig goed afgelopen begrijp ik. Allemaal nog heel veel plezier en een goede terugreis.
Vriendelijke groeten uit Culemborg

Ineke Vernooij

12 augustus 2009

Gelukkig is de speld eruit. Zo kom je in ieder geval nog eens ergens. Marije waren het een beetje leuke dokters of ..? Sterkte en veel succes daar. Groetjes aan iedereeen. Ineke

rene

12 augustus 2009

ik zou zeggen in het vervolg alle spelden vervangen door klittenband dat zou een hoop problemen oplossen,maar of Petra daar ook zo blij mee is weet ik niet.ik denk aan jullie RENE

opa oma verbeek

13 augustus 2009

hoera de speld is er gelukkig uit er was geen piepzak groot genoeg om ons in op te bergen.

Antonina & Alexandra

13 augustus 2009

Hallo is alles oké.
Ik lees hier dat Marije en José en Lisette naar het ziekenhuis zijn geweest. Wij hopen dat alles oké en goed is.
Groetjes Antonina& Alexandra

 

       
       
       
 
       

Frits, 11 augustus 2009
Syrië Syrië , Sweida

Toeristische dinsdag ochtend in Bosra en …

… het optreden in Suweida


Hoera, we hebben een laptop van onze Franse vrienden en een internetverbinding.

Hier het verslag van Frits die nu uitgeteld op bed ligt:

Ook nu, op dinsdag, zaten we weer netjes op tijd aan het ontbijt. Daarbij hebben we ook stilgestaan bij de verjaardag van John, onze meiboom vasthouder. Natuurlijk kreeg hij een pakje stroopwafels, maar ook een voor hem nog veel nuttiger kado, namelijk zijn eigen bril. Die was hij de dag daarvoor kwijt geraakt, maar vanochtend vond José Verbeek hem in een tasje dat ze mee had gehad bij het optreden in het amfitheater. Dus snel een papiertje er omheen, en klaar was het kado. En hij was er heel blij mee!

Om 10 uur vertrokken we, samen met de Franse groep, te voet voor een excursie door het oude Bosra. En met “oud” bedoel ik dus ook echt oud: meer dan 2000 jaar. En die stad was vroeger groter dan het oude Rome! Wie er toen nog niet waren, waren de souvenier verkopers, die vooral probeerden om boeken en ansichtkaarten aan de rol te verkopen.
Onze gids Ali voerde ons langs tempels, een oude kathedraal en delen van de oude stadsmuur. En dat alles lag 4 meter onder het huidige maaiveld (het moet een heel werk geweest zijn om al die oude ruïnes onder zo’n dikke laag te zand te stoppen…). Op een hoger punt, met een mooi vergezicht over de ruïnes, hebben we ook nog even een groepsfoto gemaakt. De tour eindigde (misschien wel toevallig) bij het restaurant van Ali, waar we een drankje konden bestellen. En hoewel het niet ontzettend warm was, was dat toch wel een zeer aangename onderbreking van de wandeling. Lekker in de schaduw, onder de druiven…

Volgende halte was het Bosra Amfi Theater, waar de groep nog niet veel anders dan de ruimtes achter het podium had gezien. Daar kon Mirian in haar lange witte jurk het niet laten om op een lage zuil te gaan staan. Ze kon zo meedoen in een Grieks drama!
We hoorden dat de Fransen daar die avond zouden optreden, met na hen 3 vrij bekende Syrische zangeressen. Zo hebben de Syriers de hele festivalweek lang elke dag een vergelijkbaar pakket, wat veel voorbereidingstijd gekost heeft.

Om 14:00 uur is iedereen gepakt en gezakt in de bus gestapt om ons naar Suweida te brengen voor het optreden in het plaatselijke theater. Dat was een dikke 20 kilometer, dus waren we er snel. Vlug daar de spullen in een hok gesloten, en toen gaan lunchen. Deze keer in een restaurant bovenin een gebouw op een berg. Als dat gebouw in een gebied gestaan had met een mooi uitzicht, dan hadden we daar zeker een mooi uitzicht gehad.
Op de terugweg hebben we nog een bezoek gebracht aan een kunstenaarswerkplek, boven op een berg. Omdat het gebied rond Suweida vulkanisch is, zit er veel basalt. En van dat materiaal worden daar beelden gehakt en geslepen. Met nauwelijks beschermingsmiddelen en grote wolken stof. Maar wel mooi!
Op de terugweg naar Suweida zag Jan, onze bassist, de eerste fiets in Syrië. Kennelijk is het hier geen fietsland….

Teruggekomen bij de zaal (capaciteit 500 personen) werd meteen de sound van het orkest gecheckt. Het nog een keer oefenen met de meiboom lukte echter niet. Op het podium stond namelijk de piano van de Russische pianiste Korina Kovikova en die zou als eerste optreden. Na wat gesteggel bleek dat er voorafgaand aan het optreden van Orient, een pauze was. En dan was die piano weg en kon er nog even goed geoefend worden. Inmiddels was het 19 uur en bleek dat onze pianiste dan van start zou gaan (wij dachten dat het om 20 uur zou beginnen). Uiteindelijk heeft Oriënt intussen buiten het theater op de stoep de meiboom geoefend. Die ging perfect. Ook zijn Petra en Lisette nog geïnterviewd door een journalist van een locale krant. En verder was het daar buiten heerlijk met een goede temperatuur en wat wind. Lekker uitrusten op de trappen.

Binnen in het theater volgde na Korina op de piano een vreemd experimenteel toneelstuk op het podium. Dat begon met het gooien van oud kinderspeelgoed vanuit de coulissen, gevolgd door drie jongelui die 3 kwartier lang over het podium heen en weer renden. De muziek daarbij was leuk (elektronisch!). De schrijver van het stuk heeft vantevoren verteld waar het over ging, maar dat heb ik even gemist. Wat niet te missen was, was zijn groen gestreepte kunstenaarsjasje….

En toen was het zover: Oriënt On Stage. Vanuit de zaal zag het er allemaal 100% goed uit: geen zichtbare fouten, de muziek klonk prima en bij het slot van het Hollands gingen de Syriërs uit hun dak toen ze zagen dat er niet alleen twee Nederlandse vlaggen te zien waren, maar ook twee Syrische! Dat bleek nog nooit door een volksdansgroep in Syrie gedaan te zijn, terwijl zij juist zo trots zijn op hun land en vlag (en president, want diens hoofd hangt op elk overheidsgebouw. Zelfs op de windschermen van de politie motoren staat hij….)

Na afloop werden Lisette en Petra geïnterviewd door een zwaar opgemaakte journaliste (met wimpers op kamelen-lengte) van de televisie. Weer een mooi stukje reclame voor Culemborg! (maar hoeveel Syriërs hierdoor hun vakantie onze kant op verleggen? Ik hoorde elders dat het voor Syriërs erg moeilijk en duur is om naar West Europa te komen)

Terug naar het hotel en gedineerd. En nu is het weer ruim laat genoeg om richting kamer 203 te gaan…

Frits

 

Reacties op bovenstaand reisverslag

nina (en de rest)

13 augustus 2009

dit is eigenlijk alleen voor heleen bestemd hihi.........sorry
lieve heleen we hebben je gesmst maar horen niks trug..waarschijnlijk heb je t niet eeens ontvangen..maar dat geeft niet..met ons gaat alles goed....en met jou/jullie ook zoals we kunnen volgen..
geniet ervan en zie je volgende week weer..
dikke kuss van ons voor jou/jullie ps frits wil jij even postbode zijn aub??? dank je wel xxxxx

willemieke

13 augustus 2009

Wat leuk om te lezen over "mijn" oude clubje (Ik begreep van Lisette dat een aantal van de toenmalige tieners inmiddels zelf kinderen hebben...). Zet 'm op mensen, ik ben trots op jullie. Nog veel succes en plezier met z'n allen.

Tot ziens,
Willemieke

Antonina &Alexandra

13 augustus 2009

Heel veel plezier.Super om te lezen wat jullie allemaal doen. Complimenten voor het reisverslag.
LeuK dat 2 leden geïntervieuwd werden.
Verder groetjes uit Leerdam.
Speciaal voor José en Marije geniet ervan en tot gauw, wij zijn zeer benieuwd naar jullie foto`s en verhalen.
xxxx Antonina en Alexxj

Monique en Danny

15 augustus 2009

Wij hebben via via jullie site onder ogen gekregen en fantastisch dat jullie het zo goed doen daar in syrie.... Veel plezier nog en kom veilig thuis

Co en Henk Heijmen

15 augustus 2009

Wij hebben jullie reisverslagen met veel plezier gelezen! Jullie zijn helemaal toppie en wensen jullie een veilige reis naar huis. petra en jose nog veel plezier met jullie doorreis naar Petra.

 

       
       
       
       
       
       

Frits, 12 augustus 2009
Syrië Syrië , Damascus

Woensdag.... dagje Damascus

Gelukkig kon ik met mijn telefoon-met-toetsenbordje nog wel verslagen maken, al kijk ik met angst en beven naar de kosten die daarmee gemoeid bleken te zijn...
En natuurlijk dank aan Mijco die deze heeft verwerkt tot een verslag op waarbenjij.nu, en aan Kars die met de Franse laptop alvast een aantal zaken had doorgestuurd!

Die ochtend moest Marije eerst naar het ziekenhuis om te zien hoe ver het stond met haar knopspeld. Deze keer ging ook Lisette mee, om te zien hoe daar de röntgenafdeling eruit zag. Ze waren snel terug met een positief bericht: de speld was eruit. Iedereen blij!

Volgens onze gids konden we echter nog niet vertrekken omdat in Damascus (op 2 uur rijden!) de hotelkamers nog niet klaar waren. We zouden daar nog een uur op moeten wachten terwijl die woensdag juist onze shopping dag zou zijn Sad
Na wat geslijm en zachte druk konden we alsnog vertrekken, want wij wilden natuurlijk Damascus gaan bekijken. En aangekomen in dat hotel waren de kamers gewoon gereed...
Snel geluncht en toen naar het centrum, naar de grote soekh.

In eerste instantie zijn we daar alleen doorheen gelopen naar de Omajjaden moskee uit 705. Voordat we er naar binnen konden moest het overgrote deel van de groep meer verhullende kleding aan: grote grijze mantels met een kap. Dat werd een leuke foto, maar je kon vervolgens de Oriënters alleen nog van recht van voren en dichtbij herkennen. Toen eerste het graf van Saladin uit 1248 bekeken: daar stonden maar liefst 2 sarcofagen. Bij de ene stond een bordje dat dat de échte sarcofaag was met het lichaam van Saladin. En bij de andere stond dat deze geschonken was door keizer Wilhelm 1 van Duitsland. Altijd handig: een reserve kist...

De moskee is volgens onze gids "een van de meest vereerde moskeeën van de Islam". Hij is enorm groot met een gebedsruimte van 122 meter lang en 45 meter breed. Natuurlijk met een moskee-breed zwaar tapijt, een preekhoek waar een priester voor een groepje gelovigen aan het vertellen was en een hekje waar de vrouwen achter moesten blijven. Wat ook opviel, waren een aantal hele grote digitale termometers die 34 graden aangaven. Er stond ook een enorme kist achter een spijlen hek. Daarin ligt het hoofd van Johannes de Doper, dat volgens de legende naar Damascus is gerold (een krappe 200 km; zijn haar zal tegen die tijd wel in de war gezeten hebben!)

Toen snel de grijze soepjurken uit en naar de soekh. Deze bestaat uit een brede hoge 'gang' van 10 meter breed (later werd dat een meter of 6), een meter of 8 hoog, met een donker dak en een krappe kilometer lang. Aan beide zijden zijn winkeltjes met kleding, sandalen, etc. De soekh heeft talloze zijstraatjes, ook weer met winkeltjes. En zoals gezegd: men verkoopt er alles, van zeer gewaagde ingerie tot buikdanspakjes en van schoolspullen tot Kayal (zware zwarte oogschaduw). Dan heb je nog de limonade verkopers, die met hun voorraadvat vol belletjes hun kunstje doen. Prachtig om daar rond te struinen; je krijgt die hele Oosterse sfeer over je heen!

Toen wij met de bus teruggingen naar het hotel zijn José, Rienk, Mariken, Marileen, Davita en Véronique achtergebleven om nog meer te shoppen. Die zijn later met de bus van de Russen gekomen, die op woensdag optraden in het Azem Paleis. Op weg naar het hotel zijn we nog langs een uitzichtpunt gegaan van waaruit je een prachtig vergezicht had over het verlichte Damascus.

Tot zover het verslag van woensdag.


Toen Mijco aan Frits sms-te dat het geheel wel als een soort snoepreisje overkwam, kwam het volgende antwoord:
"We hebben jullie niet willen vervelen met de felle, brandende zon, de emmers zweet na iedere inspanning (vooral na 45 minuten dansen) en na alle dunne darmen. En de grote aantallen obers bij het eten in het hotel die als kippen zonder kop rondlopen, het feit dat niemand weet wat vegetariër betekent en dat het hotel in Damascus aan de snelweg ligt in 'the middle of nowhere', zodat even rondstruinen er niet bij is. De uitstapjes maken veel van dit alles goed."


Mijco heeft nog wat achtergrondinformatie opgezocht:
- De bustocht van Suweida naar Damascus is ongeveer 120 kilometer.
- Van Damascus naar Tartous (daar zijn ze als het goed is op vrijdagmorgen naar op weg) is ongeveer 280 kilometer.
- Over de moskee: http://nl.wikipedia.org/wiki/Omajjadenmoskee
- Over de soukh: http://blogs.rnw.nl/wereldkids/de-souk-van-damascus

 

Heather Swart

14 augustus 2009

Wat leuk zeg al die verslagen! Zo te lezen hebben jullie het er zeker naar jullie zin!
Succes nog met dansen!

Lieve groetjes,

Heather
(nichtje van Heleen)

 

       
       
       
       

       
       
       
       
   
       
       
       
       
       

 

rits, 13 augustus 2009
Syrië Syrië , Damascus

Een donderdag rond en in Damascus

Frits sms-te gisteravond (donderdagavond 13/8 ) het volgende:

Hoi Mijco,
Ook nu weer geen internet (de Franse laptop is weer weg). Dus daarom maar even een beknopt verslag per sms.

Gisteren voelde ik me zwak en wat misselijk, maar toen ik vanochtend wakker werd, ging het gelukkig een stuk beter. Wel was ik kletsnat bezweet; zou ik dan koorts hebben? Gelukkig hadden kamergenoten Lisette en Huub daar ook last van. Uiteindelijk bleek dat onze airco wel de hele nacht lawaai had staan maken, maar niet op "koelen" stond. Hierdoor was het meer dan 30 graden in de kamer, en ik dus niet ziek....

Vanochtend zijn we eerst op excursie geweest naar Seydnaya naar een klooster uit 530. Daar wonen 55 nonnekes die een aantal weesjes verzorgen. Een van de bijzonderheden is een vlek op de trap waarin je de maagd Maria kunt herkennen (met wat fantasie). Petra liep met haar pols in een verband omdat die flink gekneusd was. Een van de mannen uit dat klooster sprak haar daarop aan, en zei dat hij dat met water uit het klooster kon genezen. Dat was niet tegen dovemans oren gezegd, dus even later hield Petra haar pols onder een kraantje met ijs- en ijskoud water (nee, geen Jägermeister). Daarna kwam hij nog met ijsklontjes, en het heeft volgens Petra inderdaad geholpen, al is ze niet helemaal genezen. Sad
In de souvernier winkel kocht José een rozenkrans, en later bleek dat heel wat Orienters niet weten hoe zo'n ding werkt. Tistochwat!

Daarna naar het Nationaal historisch museum, met ongelooflijk veel historisch materiaal van soms wel 3500 jaar oud. Helaas waren sommige afdelingen niet open wegens ombouw, maar de gidsen lieten ons nog wel een paar "gesloten" afdelingen zien. Hoe je bijvoorbeeld een glazen vaasje van 2500 jaar heel houdt, is voor mij wel een vraagteken... Heel apart was een klein gebakken staafje waarin het allereerste complete alfabet ter wereld te lezen was (Ugarit, 3400 jaar oud). Best wel interessant allemaal, maar het terras in de tuin was ook schitterend met een mooi bladerdak en sterke koffie.
Een van de Orienters had een heel mooie afbeelding gekocht van een aantal oude en oeroude alfabetten, maar inmiddels was het winkeltje dicht. Toen er eem stuk of 15 Orienters zeiden zo'n afbeelding wilden hebben, ging het weer heel snel open...
Toen terug naar het hotel en lekker geluncht met rijst en Syrische gehaktballen. Daarna nog even een bosje omgezaagd in de kamer.

Om 18 uur zijn we naar het centrum van Damascus vertrokken om daar op te treden in het Azem Paleis. Dat bleek een schitterende locatie: dit paleis is in 1749 gebouwd. Het is nu een volkenkundig museum en het heeft de sfeer van een kasteel uit 1001-nacht. Op de binnenplaats een podium en een paar honderd stoelen. Die stoelen raakten maar half gevuld, maar de show liep als een tierelier en het publiek was enthousiast. Na de voorstelling werd besloten er een publieksdans achter aan te plakken. Dat werd heel leuk gevonden en Petra vond het jammer dat we in Nederland geen tientallen knullen tussen de 15 en 25 op het podium kunnen krijgen...

We zijn nu net terug in het hotel (23:30 uur) en gaan nu dineren...
Frits

Omdat er in eerste instantie geen fotos konden worden overgestuurd van deze dag, heeft Mijco een aantal plaatjes op internet opgezocht.
Als je meer wilt lezen:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Saydnaya
http://en.wikipedia.org/wiki/Saydnaya
http://www.sacred-destinations.com/syria/damascus-national-museum.htm
http://en.wikipedia.org/wiki/Azm_Palace

 

wil bosch,

15 augustus 2009

leuk om te lezen dat jullie in zo'n oudheid gedanst hebben. groet van broer van Huub.

Bert Couwenberg

15 augustus 2009

De bewondering van de Volkdansgroep en daarmee samen op vakantie gaan moet toch ook de trots van jullie allen zijn. Succes.
Pa Couwenberg

 

 

       
       

       
       

 

       
       
       
 
       

 

Frits, 14 augustus 2009
Syrië Syrië , Tartous

Op weg naar de oven aan zee

Toen we in Damascus klaar stonden om met de bus te vertrekken, bleek dat we een andere bus en chauffeur hadden. We denken dat dat kwam doordat Nour de avond ervoor flinke mot met de chauffeur had omdat zij een vriend die geholpen had bij het sjouwen, meenam in de bus. Bovendien was de chauffeur nogal ruig omgesprongen met de trommel waardoor er iets verbogen was. Zodoende wij verder in de Italiaanse bus. Het was de bedoeling dat we via een omweg naar Tartous zouden gaan, om in Hama naar oude waterwielen te gaan kijken. Dit bleek te lang te gaan duren vanwege de slechte weg daar. Onderweg is het programma toen omgegooid en zijn we naar de Krak des Chevaliers geweest, een kruisvaarderskasteel uit 1144.

De hoofdwegen zijn hier trouwens prima in orde en er rijden weinig wrakke auto's. Wat ook wel leuk was: we zagen onderweg 'ANWB'-borden met Baghdad en met Iraq. En voor wie het interesseert: de diesel kost 35 eurocent per liter en de super 70 cent.

Maar goed, ik zou vertellen over Krak des Chevaliers... Dat ligt op een hoge berg en van daaruit kijk je uit over de vlakke omgeving. Het kasteel heeft 4 verdiepingen, een aantal enorme paardenstallen en talloze andere ruimtes. We hebben er met de groep doorheen gedwaald en het was bere-interessant, vooral omdat het goed gerestaureerd is. En in de tunnelachtige toegang zaten oude ambachters en verkopers van oud-uitziende souvenirs. Omdat het op circa 1000 m hoogte ligt, was het er relatief koel, zeker ook door de stevige wind (waardoor ik mijn zonnehoed moest terugzoeken). Wat een werk moet dat geweest zijn voor de bouwers.... We vonden dat we alweer veel te snel bij de bus moesten zijn...

Na nog een uurtje snelweg waren we in de badplaats Tartous. In eerste instantie hadden we begrepen dat er net als bij de rest van de reis 3-persoons kamers zouden zijn. Vlak voor Tartous gaf Nour door dat het 2-persoons kamers zouden worden, waar iedereen blij mee was (gejuich!). Dus had Lisette haar thuis-al-voorbereide 2-persoonslijst bij de hand. Meteen na het uitstappen bleek dat enkel 3-, 4- en 5-persoons kamers waren - en dat was een uitdagende puzzel. Vooral omdat Lisette dat moest doen op de motorkap van een geparkeerde auto (terwijl later bleek dat er 5 meter verderop een grote, schone receptieruimte was met stoelen), er 24 Oriënters stonden te wachten om naar een airconditioned kamer te kunnen en er een man of 6 hotelpersoneel. En niet iedereen kon zomaar bij iedereen in op de kamer. Bovendien was het er snoeiheet want er stond geen zuchtje wind. Toch bleef ze helemaal rustig in deze Syrische oven - petje af!

Een half uurtje later was iedereen ingekwartierd in een best wel aardig appartement. Gelukkig voorzien van goede airco, maar allemaal wel wat vervallen en versleten. Inmiddels was het half 6 en konden we gaan lunchen(!). Na de lunch nog even wat verder rond gekeken. Het hotel zelf is trouwens ook aan een opknapbeurt toe. Het ligt pal aan het strand en daar zagen we hoe strenge moslims zich amuseren aan zee: mannen gewoon in zwembroek en veel vrouwen in bourkini's. Voor ons grappig om te zien, die zwarte hoofddoeken boven het water! We zagen zelfs een jonge meid geheel in het zwart achter op een jetski zitten! Wat oudere vrouwen zaten nogal eens volledig gekleed in het water.

Wij moesten weer om 20 uur aantreden voor de doorloop en bij die gelegenheid hoorde ik een Syriër die heel goed Nederlands sprak. Het bleek dat hij Abdul M Al-Chaman is, de Syrische consul in Nederland! En hij is de eigenaar van dit hotel. Zijn dochter en zoon waren bij hem en hij woont al 10 jaar in Nederland. Natuurlijk gingen ze naar ons optreden kijken.
De Fransen waren de eersten die optraden, gevolgd door Oriënt. Dit was bij dit festival de allereerste keer dat we een andere groep zagen optreden! Wat wel grappig was om te zien, is dat de Franse dans op een aantal aspecten best lijkt op wat Orient doet in de Brabantse serie (starten met een tableau vivant, de mannen die onderling strijden met scheppen/stokken).
Het optreden van Oriënt liep goed en na afloop vroeg de consul of wij hem een groot plezier wilden doen: zaterdagavond trouwde er een belangrijke vriend in het hotel en of Oriënt voor hen wilde optreden.... Er bleken nog wel wat tijdsklemmen te zijn, want het optreden kon pas na 22 uur terwijl wij dan eigenlijk al naar het vliegveld zouden vertrekken. Uiteindelijk zou iedereen eigenlijk alles al gepakt moeten hebben en er zou na het optreden op de bruiloft flink gehaast moeten worden.

Die avond was er na de optredens weer diner (deze keer met een heerlijke pizza!), waarna er tot na tweeën samen met de Fransen en Syriërs (incl. consul) is gedanst. Ook hierbij dames met hoofddoeken en stoere spierenbundels die gewoon gezellig meedansten. Heel gezellig, en dankzij de airco niet te warm (tenzij je mee danste).

Mijco heeft op internet nog wat achtergrond informatie over het kruisvaarderskasteel opgezocht:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Krak_des_Chevaliers

 

 

 

 

 

       
       
       
       

       
       
       
       
       

Frits, 16 augustus 2009
Syrië Syrië , Tartous

Afsluiting van een week Syrië

We mochten vanochtend uitslapen tot maar liefst 9 uur. Toen een prima ontbijt met ondermeer 'le petit Syrien qui rit', jam, dikke yoghurt en andere lekkerheden. Daar zaten ook onze Franse vrienden (die na die lange dansavond onze vrienden zijn geworden), waar we geschenken mee hebben uitgewisseld en waarbij we elkaar een goede reis hebben gewenst.

Vervolgens hadden we een paar uur vrij en hebben we een rondje door de stad gelopen. Het viel ons op dat je daar geen hoofddoekjes ziet. Degenen die we aan het strand zagen, waren volgens de mensen die we spraken rijke lui uit de Verenigde Emiraten, Saoedi-Arabië en Irak. We zagen talloze zaakjes met eigenaren die trots waren op hun winkel en die graag op de foto wilden. Natuurlijk nog even op de markt rondgekeken, want dat is altijd leuk in elk buitenland. Daar zagen we ook een lolbroek van de viskraam. Jannie van het orkest vond in een instrumentenzaak een heel mooie, professionele set fluiten. Later op de dag is ze na lang wikken en wegen die set alsnog gaan kopen. Toen nog even wat drinken en terug naar het hotel.

Om 14:30 zijn we vertrokken naar het enige Syrische eiland, Arwad. Dat was nog wel even wat gedoe, want toen de bootverhuurders in dit lage seizoen merkten dat wij een boot wilden, werd elk van ons aangesproken met een "special price". Even leek het erop dat we 15 boten gingen huren. Gelukkig greep Huub in, en er werd een mooie, grote open boot met zonnedek gehuurd. Het eiland heet Arwad is 500 bij 800 m groot en ligt op 20 minuten varen voor de kust van Tartous. Naar het schijnt heeft Cleaopatra daar indertijd haar huwelijksreis doorgebracht. Nu is het er minder romantisch: het is helemaal volgebouwd, de straatjes zijn nog smaller dan Alfama in Lissabon, alle muren zijn beklad en er ligt overal rommel. Het was wel leuk om die straatjes te verkennen want verdwalen kan er niet: je komt steeds weer bij het water uit.
Diverse mensen van de groep raakten aan de praat met een bewoner. Zo kregen enkele van de dames een sierraadje en sprak ik met een bejaarde Libanese zeeman die meldde "dat hij Katendrecht geweldig vond".

Daarna weer snel naar de boot en Tartous, waar we onze laatste (vertraagde) lunch kregen. Op dat moment waren de voorbereidingen voor de bruiloft in volle gang. In de huisjes was iedereen aan het pakken zodat we na het optreden bliksemsnel zouden kunnen vertrekken. Het bruidspaar was er om 22:08 en heel snel daarna deed Oriënt de oud Hollandse (10-plus) serie. Cadeautje gegeven, snel naar de huisjes, douchen, kostuums inpakken en naar de bus. Om 23:04 uur (dus slechts 56 minuten na binnenkomst van het bruidspaar!!) reed de bus weg richting vliegveld (270 kilometer). Dat werd flink dorrijden, we waren er om 02:40 uur, zo'n 2 uur voor vertrek.

We hebben de groep tot aan de incheckgebied begeleid en vanaf daar nam Huub de rol van reisleider over omdat wij met ons zessen nog een paar dagen Jordanië erachteraan plakken. We hadden gevraagd ons even te sms-en als alles gelukt was met het inchecken. Een half uur later belde Huub dat ze nu ineens 1500 Syrische ponden (circa 26 Euro) per persoon vertrekbelasting zouden moeten betalen. Dat was schrikken, want ze hadden geen Ponden meer. Snel Narine uit bed gebeld en die heeft een mannetje op het vliegveld, die het uiteindelijk geregeld heeft zonder verdere betaling. Dat was flink schrikken....

Als het goed is stijgen de 17 Oriënters over een uurtje op en kunnen de afhalers hen morgen (of eigenlijk 'straks'Wink in de armen sluiten.

En hiermee eindigt mijn verslag van de reis van Oriënt. Kars heeft nog een verslag gemaakt van de verdere terugreis, dat je hierna aantreft.

Wij, de Jordanië gangers van de groep zijn woensdag terug. Hiervan zal ik ook een kort verslagje maken.
Frits

Mijco heeft nog wat info over het eilandje opgezocht:
http://en.wikipedia.org/wiki/Arwad

 

tineke en sef

16 augustus 2009

Wat een heerlijke reis hebben jullie met orient gehad en dan ook nog zo'n onverwacht optreden! Heel veel plezier deze week, zal wel lekker rustig zijn na zo'n hectische tijd!!

 

             
     
             
     
             
     
             
     
             
     
             
         
             

 

     
             

Kars, 16 augustus 2009
Nederland Nederland , Culemborg

We hebben het gered!

Frits heeft al geschreven over de terugtocht. Die begon al vier (!!!!!) minuten te laat, maar door even 76 kilometer per uur te rijden wist de chauffeur dit goed te maken. Na een pauze bij toevallig precies hetzelfde wegrestaurant als op de heenweg (weer zorgde het rijtijdenbesluit dat we juist daar moesten stoppen), waar ze alleen geld verdiend hebben aan de verkoop van toiletpapier, maar niet aan drank en eten. Uiteindelijk dus wel ruim voor drieën aanwezig op Damascus Airport, waar we een roerend afscheid hadden.

Ja, hartelijk dank Frits, Lisette, Jose, Petra, Heleen, Hein en Nour voor het uitzwaaien. Jullie waren nog niet uit het zicht of het wachten begon, ondanks dat de vervangend reisleider Huub enorm zijn best deed. We waren al voor drieën op het vliegveld, maar we deden al meer dan een uur over het inchecken, vervolgens wachten bij de douane, die een zeer consciëntieuze manier van werken heeft. Zeer zorgvuldig betekent in dit geval ook zeer langzaam en vervolgens moesten we nog langs de visumambtenaren. Nadat we via de Arab Passports en de Foreign passports naar weer een ander loket gestuurd waren, kwamen we toch druppelsgewijs voor kwart voor vijf langs deze hindernis en waren we bij de gate om te boarden. Maar, ondanks dat we al door de douane waren gecheckt en we ook al al onze bagage door de poortjes hadden gestuurd bleken ze dit toch nog een keer te willen doen. Ook hier was zorgvuldigheid het sleutelwoord. Over vijven waren we dan uiteindelijk in het vliegtuig, dat afgeladen vol zat. Veel Syrische Nederlanders hebben de vakantie in hun moederland doorgebracht en gingen nu terug naar huis. Ik weet me niet zoveel van de vlucht te herrinneren, alleen dat we een gebakken eitje hadden en dat er een ware stoelendans werd uitgevoerd door Oriënt. Ook deze dans hadden we prima in de vingers. Voor enkelen betekende het dat ze in de business class een mooi raamplaatsje hadden voor de dans, maar uiteindelijk na afloop halverwege het toestel in een middenstoel kwamen te zitten Sad.

Prachtig op tijd kwamen we aan op Schiphol. Maar... het wachten was nog niet helemaal over. Een aantal mensen had snel de bagage bij elkaar , maar het duurde meer dan een half uur voordat we uiteindelijk konden zoenen en op weg konden naar het thuisfront.

Ik weet niet wat men op deze schitterende zondag heeft gedaan, maar waarschijnlijk was het slapen of nagenieten van een enorm enerverende en prettige week die we in Syrië hebben gehad, met name dank aan de fantastisch vriendelijke Syriërs, die het voor ons onvergetelijk hebben gemaakt.

Kars

 

 

davita

21 augustus 2009

He sorry he Kars!!!!

groetjes davita

 

     

Frits, 16 augustus 2009
Jordanië Jordanië , Petra

Met Petra in Petra

Nadat we de vertrekkende Oriënters hadden uitgezwaaid, zijn Petra, Hein, José, Heleen, Lisette en Frits, samen met de 2 Britten richting Seydnaya vertrokken. Bovendien moest Nour thuis afgeleverd. Dat werd nog een hele klus, waarbij de chauffeur ook niet precies wist hoe hij in het hotel moest komen. Uiteindelijk waren we er om 5 uur! Omdat het al zo laat was, hadden we wel alle spullen van onszelf mee het hotel in genomen, maar de bushulp kwam ons achterna: de bas lag nog in de bus. Oeps, foutje! Sad

Twee uur later moesten we alweer op, want om 8 uur zou Narina de bas komen halen, moesten de Britten naar het vliegveld en zouden wij richting Jordanese grens vertrekken. Het was een prachtig hotel, dus we hadden er graag enkele uren langer geslapen, maar dat was ons dus niet gegeven.

Narine had voor ons een klein busje geregeld om ons naar de grens te brengen, en daar zouden we worden opgehaald met een airco busje van de Jordanese tour operator. Onze chauffeur was een aardige man, maar hij wist niet zo heel goed de weg: we zijn in Damascus enkele keren verdwaald, en zelfs onderweg naar de Jordanese grens heeft hij een keer een afslag van de route naar de grens genomen. Met veel vragen, en zelfs achter iemand aan rijden, kwamen we uiteindelijk met 2 uur vertraging bij de Syrische kant van de grens aan. Daar gaf de chauffeur aan dat hij niet verder mocht rijden en dat de Jordanezen ons daar maar moesten komen ophalen.
Daarop belden we de Jordanese gids, die aangaf dat hij al meer dan 2 uur op ons stond te wachten, en dat niet was afgesproken dat ze ons zouden ophalen in Syrië, en dat zij sowieso niet op Syrisch gebied mochten komen..
Na een poosje reed onze chauffeur nog wel een paar honderd meter verder, maar daarop laadde hij onze bagage uit. Stonden we langs de kant van de weg, tegenover het douane kantoor, zonder transport.

Vervolgens bleek dat we per persoon ook nog een exit belasting van 5 Euro moesten betalen. Lisette opperde nog dat we wellicht met de bagage zouden kunnen lopen. Narina had haar gezegd dat andere groepen dat ook gedaan hadden, maar dat leek ons bij meer dan 35 graden geen goed idee. Bovendien bleek bij navraag dat de afstand tussen beide busjes circa 3 kilometer was...
Onze chauffeur heeft daarop 2 taxi's geregeld, die de procedures zouden regelen en waarmee we naar de Jordanese kant konden rijden. Dat kostte ons 35 Euro. Plus nog eens 500 Syrische ponden (= 9 Euro) voor het advies van "the colonel" waar onze chauffeur mee had overlegd.
Onderweg in die taxi hebben we nog zitten fantaseren hoe ver ieder van ons zou zijn gekomen als we te voet gegaan zouden zijn. Conclusie was dat waarschijnlijk slechts één van ons dat gehaald zou hebben.

Aangekomen bij de Jordaanse grens, troffen we onze gids, Fatih. Die wees ons erop dat we geen visum list hadden, zodat we nu individuele visa moesten hebben, die dan ook nog eens 10 Euro per stuk kostten. Al dat gedoe leidde ertoe dat ons groepje even in een dipje zat. Gelukkig kregen we al snel bericht dat we die 10 Euro elk weer terug zouden krijgen, want dat bleek een fout van de tour operator te zijn. Bovendien: we waren dan toch maar mooi in Jordanië!

Onze gids sprak prima Engels en was in de afgelopen 15 jaar al zo'n 1000 keer in Petra geweest, en bleek een brede kennis van het land en van Petra te hebben. De chauffeur Suhel was zwijgzaam en reed beheerst en veilig. Het busje was voldoende ruim voor ons klupje plus bagage, en na een goede lunch (in het historische Jerash), voelden we ons al heel wat beter.

Het was vanaf de grens 320 km naar Petra, en met de goede weg en het prima busje schoten we lekker op. Rond 20:30 uur waren we in het hotel in Petra. Na wat opfrissen zijn we naar het centrum gegaan om wat te eten (al had niet iedereen even veel trek vanwege buik problemen). Ik heb geprobeerd om daar meteen te internetten, maar ondanks dat de PC een mooie screensaver had, werkte het toetsenbord niet bepaald mee...

De volgende morgen waren we in 10 minuten tijd bij Petra. Daar hebben we circa 6 uur doorgebracht met het bekijken van de talloze graven, tempels en andere bezienswaardigheden. Er is in Petra namelijk veel meer te zien dan alleen "the Sanctuary" (de Khazneh). Zo zijn er vele tientallen koningsgraven uitgehakt, en nog veel meer edelen-graven, zijn er tempels en kerken met mozaïeken. Er waren nog heel wat verrassingen te zien, zoals het systeem waarmee vanaf 27 km afstand water werd aangevoerd door gebakken buizen. Het soort steen die daar veel voorkomt, was eveneens een verrassing: daarin lopen lagen in talloze verschillende kleuren, van zwart tot rood. Dat leidt ertoe dat de uitgehakte ruimtes heel bont gekleurd zijn. Diezelfde steensoort wordt door de Bedoeïnen-vrouwen gebruikt als make up. De ontwerpers van 2000 jaar geleden hebben ook bedacht om in de muren om de zoveel meter een horizonale rij met hout te leggen, die bij aardbevingen de kans op instorten verkleint. Er ligt ook een heel mooi vlakke Romeinse weg, die pas 2 jaar geleden is blootgelegd. Wie heel fanatiek is, kon ook nog 600 of 700 treden naar boven nemen voor een uitzichtpunt of een tempel.

Rond 15:30 uur zijn we weer terug gegaan naar de auto, en hebben even verderop geluncht. Toen door naar Amman, naar een mooi hotel.

Onderweg heeft Fatih ons ingewijd in de kameel:
- Een kameel kost tussen de 3000 en 5000 Euro, afhankelijk van zijn/haar gewicht;
- Een kameel kan 40 km per dag lopen;
- Een kameel kan zijn eigen gewicht (800 kilo) dragen;
- Een kameel kan 2 weken zonder eten en 1 week zonder drinken;
- Een kameel kan 100 liter water in één keer drinken
- Bij de kamelen races halen ze snelheden tot 45 km/h;
- Je mag kamelenmelk niet koken, want dan schift deze;
- Als je hen pijn doet, kunnen kamelen tranen huilen;
- Als je een kameel slecht behandelt, zal hij zich willen wreken. Daarbij kunnen ze lang wachten op een goede gelegenheid voor die wraak.

In het hotel in Amman sliepen Lisette en ik (en Petra en Hein) in suites. We hebben in onze suite vergaderd met ons zessen over de hoogte van de fooien voor de gids en voor de chauffeur. En gespeculeerd over hoe het zou gaan met de terugkeer naar Syrië. In dat hotel waren trouwens wel een aantal PC's beschikbaar, maar de verbinding met het internet was verbroken.

Na het ontbijt op dinsdag kregen we eerst een stadsrondrit door Amman. Daarbij hebben we ondermeer een archeologische site bezocht, en het historisch museum. Daarin zagen we voor het eerst een paar Dode Zeerollen, met 1500 jaar oude geschriften. Deze zijn indertijd in dun koper geschreven, en konden daarom nog goed worden gelezen. Ook hebben we een rondje gemaakt door de rijkste buurt van Amman, langs allerlei sjieke villa's en voorbij aan "het grootste fort van Amman, dat pas 20 jaar geleden is gebouwd". Daarmee bedoelde onze gids de Amerikaanse ambassade.

Vervolgens gingen we 50 kilometer naar de Dode Zee, waarbij we daalden vanaf circa 1000 meter boven zee niveau naar 400 meter ónder zee niveau. Het was er knap warm (rond de 45 graden!), maar wel allemaal netjes ingericht. Er waren een paar zwembaden, een hogesnelheids restaurant, een handdoek verhuur, koek en zopie, en dan een smal strand bij de eigenlijke Dode Zee.
Natuurlijk zijn we allen het water ingegaan en dat is inderdaad een vreemde ervaring. Je kunt er niet in zwemmen omdat je benen boven het water uitkomen. Watertrappelen gaat wel, waarbij je zelfs niet hoeft te trappelen om boven te blijven. Je mag er niet spatten, want dan zie je lange tijd niks meer. Als je in dat water bent geweest, voelt je huid wel heerlijk zacht aan.
Het insmeren met modder hebben we aan anderen overgelaten.
Na een uurtje hadden we het in het pekelwater wel gehad, dus daarna nog wat gedronken, en even gedipt in het zwembad. Toen gedoucht, aangekleed, geluncht en weer naar de auto.

Onze gids Fatih stapte in Amman uit de auto en nadat we hem hartelijk bedankt hadden en zijn fooi gegeven, ging het door naar de grens met Syrië. Deze keer ging het snel en eenvoudig, al moesten we ook nu weer betalen voor een transit visum, wat ook weer 5 euro per persoon kostte (maar dit was ons van te voren wél verteld).

We waren rond 20:30 uur op het vliegveld, waar ons toestel om 03:50 uur zou opstijgen. Tijd zat. We hebben wat zitten kletsen en drinken, en toen we eenmaal in de check-in ruimte mochten, konden we gelukkig ook onze resterende Syrische Ponden en Jordanese Dinars wisselen tegen Euros.
Gelukkig wisten wij inmiddels dat de vertrekbelasting in ons ticket zat en er is ook door niemand bij geen enkele controle naar gevraagd.

Het toestel zat helemaal vol, en omdat we op een nooduitgang rij zaten, konden de leuningen niet naar achter. Daardoor kwam er van slapen niet erg veel. We landden op Schiphol rond 07:30 uur, waar Rienk zijn pa en ma en Jacques en Martijn José kwamen ophalen, en waar Heleen door Annemarie en Marco werd opgehaald. Lisette en ik mochten met hun meerijden, zodat ook wij mooi op tijd weer thuis waren.

Hiermee kwam een einde aan ons Oosterse uitstapje.

Frits

 

marileen

17 augustus 2009

Ik ben blij dat alles goed is gegaan. Met ons is alles ook goed gegaan. het inchecken ging een beetje moeizaam maar met wat hulp is alles goed gegaan. Pa, Ma en José heel veel plezier en de rest natuurlijk ook. zal jullie missen tot snel. ga nu maar eens slapen morgen naar de dokter.
kusjes marileen

Koen

18 augustus 2009

Hallo Frits en Lisette,
Ik heb genoten van jullie verhalen. Klopt het dat jullie nog naar Petra zijn geweest. Dan kunnen jullie beamen dat het terecht als 1 van de 7 Wereldwonderen is gekozen! Wat is het daar fantastich. Wij waren er in februari vorig jaar. In augustus is het er vast een stuk heter! Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen!
Veel groeten van Koen.